Uzun uzun geçiyordu gece
Ömür sayfasından bir yaprak daha düşüyordu her geçen gün
Doğacaktı güneş dönecekti dünya
Bitmez dediğin en sancılı günlerin
Yol alıp gidecekti tıpkı bir kayık gibi
Umuda sarılıyordu insan
Yüreğindeki en derinine gizledikleriyle
Sonra bir gül açacaktı
Bir kuşun kanatlanışında
Çarpacaktı belki de yüreğin
Gülümsemeleriyle bir çocuğun
Gelen bahar mevsimi olacaktın…
Nurcan BAĞÇİĞ
