Ne zaman gelsem bu bahçeye
Bütün masumiyetimi kuşanıp
Menekşeleri gözlerinden öperim
Bu benim kırılgan yanım
Ancak böyle şifa bulur
Hayatın bende açtığı yara
Ulu dağlar ardında
Bir de turnalar geçiyorsa eğer
Bir türkünün sıcaklığında
Yeşerir bozkırım
Sular akar çeşmelerinden
Ah o kavrulmuş dudak
Ateş ve hüzün içinde
Yüzünde toprak kokusu
Yeniden başlar nefes alıp verişim
Kalbim daha dingin
Ne kalmışsa üstümde toz duman
Geceye gönderirim
Karanlık örter beni Bir daha gülümserim
