Ne olur kimse kimseye müdahale etmesin diye yalvarmak istiyorum. Bu öyle bir girdap ki müdahale etmemekten bahsederken bile yalvarmaktan, yani bir tür müdahaleden bahsediyorum. Zihnimiz öyle bir kelepçelenmiş ki çok bilinçli görünen cümlelerimizi daha sonra tarttığımızda aslında kendimize ait olmayan cümleler kurduğumuzu fark ediyoruz ve derin bir sancıyla ve utançla kıvranıyoruz. Ama iş işten geçmiş oluyor çünkü o cümleleri çoktan sarf etmişizdir. İçimiz hep “yarım kalmışlar ülkesi.”
İçimizde, durmadan özür dileyen bir yabancı var. Sürekli yaptıklarını telafi etmeye çalışan kör, kayıp ve perişan biri.
İçimizdeki o asil insana çok adaletsizlik ettik. Çünkü dilimizden dökülen cümleler çoğu zaman o kişiye ait olmadı. O vakar sahibini hep utandırdık. En son çekip gitti o güzel insan. Bu, içimizdeki Derviş’in hicret etmesi demekti.
Derviş gidince içimizdeki “herkes” ile baş başa kaldık. “Herkes” ile dövüştük daima. Çünkü “herkes” dediğimiz yani hiç kimse, bize saygı duymadı. Sürekli değiştirmeye çalıştı bizi. Ta ki biz de “herkes” ten biri olana dek. Nihayet başardı da.
“Beni neden değiştirdiniz! Hafızamı neden sildiniz! Ben şimdi nerede durmalıyım, nasıl durmalıyım, ne yapmalıyım, ben kimim…” Zihnimde durduramadığım bir soru fabrikası var sanki. İçimde sürekli çalışan inşaat işçileri… Tuğlaları balyozlayan zombiler…
Sevgili “herkes” sizinle konuşuyorum. Neden bütün renklerin sizle aynı renk olmasını istiyorsunuz? Sizden nefret ediyorum, sizin inadınıza size aykırı duracağım” diye bağırmak isterdim ama içimdeki Derviş hâlâ göçmemiş olabilir. Onu bir kez daha utandırmak istemem.
Saygıdeğer Derviş sizden çok özür dilerim. Bütün patavatsızlıklarımdan dolayı, düşünmeden sarf ettiğim ve sahiplenemeyeceğin cümleler kurduğum için özür dilerim. Hadsizliklerimden ve şımarıklığımdan dolayı özür dilerim. Binlerce kez özür dilerim ki ne kadar dilesem de içimdeki boşluk kapanmayacak biliyorum.
Sevgili Derviş sizi çok özlüyorum bir gün tekrar karşılaşır mıyız acaba?
