Akşamın verdiği yalnızlıkla yastıktan evler
Güneşin gençliğime verdiği delikanlılıkla
Ve o benim içimde saklı aforoz düşüncelerimle
Kılavuzsuz bulut saflarına dizildi.
Sonradan hüzün olarak çiseledi üzerime
Balkonda iplere asılı tutsaklığım ıslanırdı istemeden,
Mandallarla bir türlü tutunamadığım hayat bana hep yüzünü çevirdi.
İnsanca hayatlarımızı bana anlatma!
Dünden kalan bitik yüzyıllar
Münzevi yalnızlıklardan artakalan
Şarkısı zamansız biten ve giden
Kilerin o rutubetli duvarları arasından geçen,
Sabahlardım günlerce nüshalarla.
Tıpkı dinlediğim zaman hıçkırarak ağladığım o kelimeler
İçimden korkusuz çiğ kalabalıkları atarken
İnsansız hayatları bana anlatma!
Düşenlere merhem olsun diye mürekkep
Yılgın kalemler artık bitmesin yazarken
Soluksuz koşarken diyar diyar
Saçlara karışan aklarla
Canı can eden adamlara Dolma kalem bıraktım.
