“sen böyle güzelken bana söz düşmez
bakma şiirler yazdığıma”
senin de gülmeni isterdim
nokta atışı bir tespittir
bu sarf ettiğim
buhranlı medeniyetlerin
bahçelerinde yeşeren
incirlere katsalardı
gamzelerini
şifa olurdun
kentlerin yaralarına
kökleri selsebil ile sulanmış
saçlarına takıştırdığın çiçekleri
koklamak isterdim
o çiçekler ki
bir halkın umut bildirisiydi
kâinata
o çiçekler ki
peygamber kokusunun
soyundan gelmişti
ütopyam
senin bu bahtın
ziftten yoğun
geceden keskin kirpiklerin
sana giden yollarımı
kemter eyledi
sana içlenirken
bir ülkeden sürgün
yer gibi oluyor insan
zalim bir çığcasına
oysa şimdilerde
bir minibüsün arka koltuklarında
var olan tüm soğukluklara
sana ıraklardan
biriktirdiğim bilmeceleri
pervasızca deşifre
ediyorum
* İbrahim TENEKECİ’nin Saygı Duruşu şiirinden alınmıştır.
